De langste nacht van het jaar is alweer een week voorbij. Maar het blijven donkere dagen. In meer dan één opzicht. De afgelopen week heb ik bericht gekregen van twee goede vrienden die gestorven zijn, een derde die in een hospice ligt en een vierde die met spoed – en in een potentieel dodelijke toestand – in het ziekenhuis moest worden opgenomen. De dood is nadrukkelijk aanwezig in mijn leven deze dagen. Read more
Bij je naam genoemd
Er zijn van die ochtenden dat je je afvraagt waar ‘iedereen’ toch is. En met ‘iedereen’ bedoel ik dan: de straatbewoners van Gent. Afgelopen zaterdag maakte ik mijn rondje in de stad en was ik na twee uur ronddwalen niemand tegengekomen die ik kende. Zelfs niet op de plekken waar je altijd wel iemand van de ‘scene’ (zoals dat vroeger in Utrecht heette) ontmoet. Maar ik was ook niemand tegengekomen van buiten de ‘scene’ die ik kende. De stad was vol onbekenden op die zaterdagmorgen. Read more
Het dilemma van een dak
Dringend berichtje van Jonas, één van de bondgenoten uit het Gentse middenveld: het gaat niet goed met Ernesto. Eerlijk gezegd ben ik tegelijk verbaasd en helemaal niet verbaasd. Ernesto heeft een lange carrière als straatbewoner achter de rug en ik ken hem ook al bijna zolang als ik in Gent ben. Maar pas geleden had hij een appartementje toegewezen gekregen. Hij had het mij zelf verteld en ik was blij voor hem. Later in dezelfde week hoorde ik van iemand anders dat die hem tegengekomen was en dat hij er goed uitzag.
Maar de realiteit van een dak boven je hoofd is kennelijk toch weerbarstiger dan verwacht. Read more
Een ‘onmogelijke’ mens
Al een jaar of zo kruisen Gabor en ik regelmatig elkaars pad. Hij komt uit Hongarije, maar is daar naar eigen zeggen uit vandaan gevlucht toen Viktor Orbán daar aan de macht kwam. Enige achtervolgingswaan is hem niet vreemd, al vermoed ik zomaar dat die wél een concrete aanleiding heeft gehad. Na de nodige omzwervingen door Europa, met name Frankrijk en Engeland, is hij in Gent neergestreken. Read more
Niets bezitten en toch delen
Het is een beetje een cliché: dat mensen die het minste hebben, het beste weten wat ‘delen’ is. Nochtans zit er, in mijn ervaring, een fikse kern van waarheid in. Soms is het zelfs om verlegen van te worden. Gisteren, bijvoorbeeld, liep ik mijn rondje door de stad en kwam ik vanaf de Vrijdagmarkt door de Langemunt, zo tussen de Korenmarkt en het Gravensteen in. In die Langemunt zitten regelmatig bekenden van mij te bedelen. Het is er een goede plek voor, want het is overzichtelijk en er komt veel volk langs. Ik haal ook wel eens koffie of een broodje voor iemand die ik daar langs de kant ontmoet.
Maar gisteren werden de rollen op een mooie manier omgedraaid. Read more
Thuis in de stad
Wanneer kun je jezelf nu eigenlijk ‘echt’ als inwoner van een stad beschouwen? Of, concreter: wanneer kun je jezelf nu als een ‘echte’ Gentenaar beschouwen? Ik woon nu bijna twee jaar in deze stad, die me vanaf het begin liefderijk heeft opgenomen. Ik ken de liedjes van Luc De Vos intussen uit m’n hoofd, vooral sinds ik tijdens de Gentse Feesten naar een poppentheater-voorstelling geweest ben die helemaal rond zijn liedjes was opgebouwd. Ik kan met m’n ogen dicht de weg vinden in de Rabotwijk en de Brugse Poort, de binnenstad, het Prinsenhof en het Patershol – om maar een paar buurten te noemen. Oké, het plat Gents vind ik nog steeds moeilijk te volgen (over spreken hebben we ’t maar helemaal niet) maar dat geldt voor meer Gentenaren, al dan niet ‘import’ uit bijvoorbeeld West-Vlaanderen. Maar maakt dit alles mij tot een ‘echte’ Gentenaar? Read more
Class injustice
Rudi is terug in de bak. Ik was er al bang voor, toen ik er achter kwam dat hij toch weer op straat terecht gekomen was na zijn vrijlating, een maand of twee geleden. Dat soort dingen kom je gauw genoeg te weten als je zowel straatpastor als gevangenis-aalmoezenier bent. Er zit nogal eens wat overlap tussen die twee werkterreinen – triest genoeg. Read more
Categories: Ervaringen, Overdenkingen
Tags: dakloos, gevangenis, pastoraat, rafelrand, samenleving
Leave a comment
Er zit meer achter
Eigenlijk ken ik hem al ruim een jaar, maar een echt gesprek hadden we nog niet eerder gevoerd. Nu valt dat ook niet altijd mee, want Serge heeft nogal eens een slok teveel op. Meestal wordt hij dan niet agressief, maar wel erg duf en slaperig. Vooral later op de dag. Maar goed, nu trof ik hem ’s ochtends. Hij was niet al te slaperig, en ik vermoed dat hij nog niet gedronken had, maar het was nog steeds moeilijk om hem te verstaan. ‘Dat doet drank dus met een mens’, dacht ik nog. Read more
Broeder in de kunst
Hij zit er wat triestig bij, aan de rand van de Vrijdagmarkt. Zijn gitaar staat naast hem, met nog maar twee snaren. Ik heb hem wel vaker daar gezien, met z’n gitaar en z’n Franse liedjes, en altijd vriendelijk gegroet. Ik heb een levensgroot zwak voor straatmuzikanten – want ooit, in een grijs verleden, heb ik zelf een zakcentje op straat verdiend met mijn gitaar en, in mijn geval, liedjes uit Latijns-Amerika. Read more
Wat is waarheid?
Helemaal aan het begin van mijn Gentse avontuur was ik vooral bezig om allerlei mensen te leren kennen. Eén daarvan was Bart van het stedelijk straathoekwerk. Het eerste gesprek dat wij hadden was het begin van een hartelijk contact dat er uiteindelijk zelfs toe leidde dat Bart in mijn ‘Klankbordgroep’ terecht kwam, de groep mensen die mij ondersteunt in mijn werk en met me meedenkt. Wat me nog het meeste bijbleef van dat eerste gesprek is dat Bart zei: “weet je, ik geloof altijd wat mensen mij zeggen als ze mij over hun leven vertellen”. Dat vond ik een verademing. Read more
Categories: Overdenkingen
Tags: dakloos, ontmoeting, pastoraat, presentie, rafelrand, stad
Leave a comment