Wanneer kun je jezelf nu eigenlijk ‘echt’ als inwoner van een stad beschouwen? Of, concreter: wanneer kun je jezelf nu als een ‘echte’ Gentenaar beschouwen? Ik woon nu bijna twee jaar in deze stad, die me vanaf het begin liefderijk heeft opgenomen. Ik ken de liedjes van Luc De Vos intussen uit m’n hoofd, vooral sinds ik tijdens de Gentse Feesten naar een poppentheater-voorstelling geweest ben die helemaal rond zijn liedjes was opgebouwd. Ik kan met m’n ogen dicht de weg vinden in de Rabotwijk en de Brugse Poort, de binnenstad, het Prinsenhof en het Patershol – om maar een buurten te noemen. Oké, het plat Gents vind ik nog steeds moeilijk te volgen (over spreken hebben we ’t maar helemaal niet) maar dat geldt voor meer Gentenaren, al dan niet ‘import’ uit bijvoorbeeld West-Vlaanderen. Maar maakt dit alles mij tot een ‘echte’ Gentenaar?
Ik kom op deze vraag door een ontmoeting die ik gisteren had, op het bankje bij de Brabantdam-kerk, met Saïdou. Saïdou komt uit Mali en is alweer een dertig jaar geleden naar België gekomen zonder verblijfspapieren. Nu is Gent al meer dan 25 jaar zijn woonplaats. Hij houdt van de stad, vertelt hij me in een grappig mengsel van Frans en Nederlands. Gent is zijn thuis geworden. 
Voor mij is er geen twijfel mogelijk, Saïdou is een echte Gentenaar. Misschien is dat wel vooral door dat ‘thuis’ dat hij in de stad gevonden heeft. Waar hij woont is nou niet bepaald een ‘thuis’ te noemen, het is nog maar net bewoonbaar en waarschijnlijk moet hij er over een paar maanden alweer weg. Maar de stad is zijn thuis. Daar is hij zeer beslist over.
Dus misschien is het antwoord op mijn vraag wel: iedereen die de stad als haar of zijn thuis beschouwt, is een echte Gentenaar. Immers, iedereen die de stad tot haar of zijn thuis maakt, gaat deel uitmaken van de geschiedenis van de stad. Die geschiedenis is voortdurend in beweging. In de loop van de eeuwen is de stad sterk van karakter veranderd: van de handelsstad die Gent in de Middeleeuwen was via de industrie van de 19e eeuw tot de veelkleurige en bruisende stad die ze nu is. En altijd zijn er mensen van buitenaf de stad in gekomen. Dat was in de Middeleeuwen al zo, toen mensen aangetrokken werden door de handel en de nijverheid. Dat werd nog meer zo in de 19e eeuw toen de fabrieken opkwamen en arbeiders nodig hadden. En dat is nog steeds zo, nu er mensen vanuit allerlei werelddelen de stad hun thuis noemen.
En toch is Gent nog steeds Gent. Niet bepaald het hemelse Jeruzalem, daarvoor is er veel te veel miserie in grote delen van de stad. Daarvoor zijn er veel te veel mensen zoals Saïdou, die moeten zien dat ze overleven in deze stad. Nochtans is de stad ook voor hem, inwijkeling vanuit Mali, een thuis. En ook voor mij, inwijkeling vanuit Nederland. Er zaten dus twee echte Gentenaren gisteren op het bankje bij de kerk….