Author Archives: dsheleen
Hij verschoot ervan…..
Op een plekje onder de dichte begroeiing van een paar struiken stond een tentje. De bewoner ervan was bezig om zijn gerief bij elkaar te pakken. Ik stopte maar eens om een praatje te maken. Maar ik zag dat hij daarvan verschoot. Om hem gerust te stellen, vertelde ik hem wie ik was en waarom ik gestopt was. Hij haalde verlicht adem. Want, zo bleek: hij had eerder een betere plek gehad; tot een buurtbewoner op een vroege ochtend stil was blijven staan bij die plek en de politie had gebeld. Continue reading
Een kleinschalige onderneming
Het voornaamste wat ik als straatpastor doe, is die mensen van de straat er af en toe aan herinneren dat ze in de eerste plaats mens zijn, de moeite waard om te leren kennen, de moeite waard om tijd en aandacht aan te schenken. Dat ze in mijn ogen in de eerste plaats kind van God zijn. Dan geef ik direct toe, dat Gods kinderen soms rare peren zijn (in de woorden van Jaap Fischer). Maar ze zijn er niet minder kinderen van God om. Continue reading
In kennelijke staat
Ivan is al een paar keer in de huiskamer geweest op zaterdagmiddag. Steeds in gezelschap van Serge en eventueel nog een andere maat. Ze zitten dan rustig met elkaar te klappen en bezorgen niemand last – hoewel ze vaak duidelijk al een slok op hebben. Maar vandaag komt hij alleen. En ook duidelijk al met … Continue reading
Verloren zonen en dochters
Verloren zonen en dochters in overvloed in het leven op straat. Bij de Gantoise Plantrekkers kun je ervan uitgaan dat je ook na lange afwezigheid wordt binnengehaald als, tja, een verloren zoon of dochter. Maar het kan dus ook andersom. In het verhaal van Efrem is hij een verloren zoon, die juist niet naar huis durft terugkeren. Maar misschien staat ook zijn vader wel op de uitkijk. Ik hoop het zo voor hem. Continue reading
In stijl
Als ze weer vertrekken, bedanken ze mij omstandig. Uit alles blijkt dat het een bijzondere ervaring voor allebei was. Terwijl het eigenlijk zo simpel was om even de tafel te dekken zodat de jongens ‘in stijl’ konden eten. Kennelijk maakt dat toch veel verschil, of je nu op straat eet met je handen of binnen, aan een echte tafel die ook nog eens gedekt is. Continue reading
Leven of overleven
Het is winter, en dat is te merken op straat. Dat geldt nog eens extra voor straatbewoners, en dan vooral voor diegenen die dag en nacht op straat leven. De meesten van hen zijn wel wat gewend, vergeleken met die buitenbikkels voel ik me vaak een watje dat niet tegen een beetje vrieskou kan. Nochtans is er een fundamenteel verschil tussen koud weer en warm weer en wat dat met straatmensen doet. Continue reading
Heilige momenten
Op de een of andere manier is een gesprek tijdens het eten anders dan wanneer je ‘gewoon’ zit te praten. Alsof er maskers wegvallen. Op enig moment dacht ik: “maar dit is evengoed avondmaal vieren als afgelopen maandag in de gevangenis….” Ik weet niet precies hoe ik op die gedachte kwam, het was uiteindelijk maar een eenvoudige gedeelde maaltijd. Maar op een wonderlijke manier was het alsof er een derde aan tafel was aangeschoven. Een heilig moment. Continue reading
Gemeenschap
Als ik kijk naar het kleine clubje ‘stamgasten’ van onze zaterdagmiddag-huiskamer: daar is voor mijn gevoel echt iets van gemeenschap aan het ontstaan. Als één van de gasten laat is ’s middags, wordt de rest onrustig. Er zal toch niets met hem of haar gebeurd zijn? En als zij of hij dan toch komt opdagen, gaat er een zucht van verlichting door het gezelschap. Ik hoop dat we inderdaad voor elkaar die gemeenschap kunnen zijn. Voor de mensen die nu zo trouw komen én voor mensen die nieuw binnen komen. Continue reading
Midden in de dood… staan wij in het leven
“Midden in de dood staan wij in het leven”, schreef de tekstdichter Muus Jacobs meer dan 60 jaar geleden. Daarmee draaide hij een oude Middeleeuwse tekst om, die zegt: “Midden in het leven staan wij in de dood”. Dat laatste is misschien wel realistischer, maar als we met gelovige ogen kijken heeft de zogeheten realiteit nooit het laatste woord. Een overdenking over dood en leven op de drempel van het jaar. Continue reading
Bij je naam genoemd
Een plek waar je welgekomen bent, waar je even tot rust kunt komen, waar je niets hoeft, waar je gewoon kunt ‘zijn’. Die eenvoud is misschien wel de grootste kracht van ‘Oe Est?’, de naam die we aan onze huiskamer gegeven hebben. Maar misschien is wel het belangrijkste wat wij te bieden hebben: een plek waar je niet anoniem bent maar bij je naam genoemd wordt. Continue reading