Komende zondag heb ik weer eens een ‘preekbeurt’ in de Brabantdam-kerk, één van de twee Gentse protestantse kerken door wie ik – zoals dat heet in plechtige kerktaal – uitgezonden wordt als stadspredikant en straatpastor. Nu volgen kerken vaak een bepaald rooster van Bijbellezingen. Voor komende zondag staat één van de bekendste Bijbelverhalen op het rooster: dat van de ‘verloren zoon’. Read more
In stijl
Hij is hard op weg om een stamgast te worden van de open huiskamer van het straatpastoraat. Serge, al jarenlang straatbewoner en meestal te vinden in de buurt van het Zuidstation, het knooppunt van bus- en tramlijnen in Gent. Ook vandaag kwam ik hem tegen samen met Ivan, die ik wel ken vanuit één van de andere inloopplekken waar ik regelmatig kom. Serge verzekerde mij dat ze ’s middags naar de open huiskamer zouden komen. Hij had wel een verzoek. Read more
Leven of overleven
Het is winter, en dat is te merken op straat. Iedereen die je buiten tegenkomt, is warm ingepakt. Dat geldt nog eens extra voor straatbewoners, en dan vooral voor diegenen die dag en nacht op straat leven. Die zijn meestal dubbel ingepakt – je pikt ze er zó uit in het straatbeeld. De meesten van hen zijn wel wat gewend; vergeleken met die buitenbikkels voel ik me vaak een watje dat niet tegen een beetje vrieskou kan. Nochtans is er een fundamenteel verschil tussen koud weer en warm weer en wat dat met straatmensen doet. Read more
Heilige momenten
De afgelopen week heb ik twee keer avondmaal gevierd, of zoals dat in plechtige geloofstaal heet: de Maaltijd des Heren. De eerste keer was in de gevangenis. Daar hebben we brood – verse volkoren puntjes, in stukken gebroken – en druivensap gedeeld in de kerkdienst op de maandagavond. Ik vind dat altijd een bijzondere gebeurtenis, en de mannen zijn daar vaak ook gevoelig voor. Read more
Categories: Ervaringen
Tags: dakloos, ontmoeting, pastoraat, rafelrand, spiritualiteit, theologie
Leave a comment
Gemeenschap
Ooit – een half mensenleven geleden – woonde ik in een klooster. Een kleine ‘communiteit’, zoals zo’n leefgemeenschap in klooster-termen wordt genoemd. Het was een bijzonder huis, want we woonden er als communiteit niet alleen in. We hadden altijd wel één of zelfs meer vluchtelingenfamilies in huis wonen. Read more
Midden in de dood… staan wij in het leven
De langste nacht van het jaar is alweer een week voorbij. Maar het blijven donkere dagen. In meer dan één opzicht. De afgelopen week heb ik bericht gekregen van twee goede vrienden die gestorven zijn, een derde die in een hospice ligt en een vierde die met spoed – en in een potentieel dodelijke toestand – in het ziekenhuis moest worden opgenomen. De dood is nadrukkelijk aanwezig in mijn leven deze dagen. Read more
Bij je naam genoemd
Er zijn van die ochtenden dat je je afvraagt waar ‘iedereen’ toch is. En met ‘iedereen’ bedoel ik dan: de straatbewoners van Gent. Afgelopen zaterdag maakte ik mijn rondje in de stad en was ik na twee uur ronddwalen niemand tegengekomen die ik kende. Zelfs niet op de plekken waar je altijd wel iemand van de ‘scene’ (zoals dat vroeger in Utrecht heette) ontmoet. Maar ik was ook niemand tegengekomen van buiten de ‘scene’ die ik kende. De stad was vol onbekenden op die zaterdagmorgen. Read more
Het dilemma van een dak
Dringend berichtje van Jonas, één van de bondgenoten uit het Gentse middenveld: het gaat niet goed met Ernesto. Eerlijk gezegd ben ik tegelijk verbaasd en helemaal niet verbaasd. Ernesto heeft een lange carrière als straatbewoner achter de rug en ik ken hem ook al bijna zolang als ik in Gent ben. Maar pas geleden had hij een appartementje toegewezen gekregen. Hij had het mij zelf verteld en ik was blij voor hem. Later in dezelfde week hoorde ik van iemand anders dat die hem tegengekomen was en dat hij er goed uitzag.
Maar de realiteit van een dak boven je hoofd is kennelijk toch weerbarstiger dan verwacht. Read more
Een ‘onmogelijke’ mens
Al een jaar of zo kruisen Gabor en ik regelmatig elkaars pad. Hij komt uit Hongarije, maar is daar naar eigen zeggen uit vandaan gevlucht toen Viktor Orbán daar aan de macht kwam. Enige achtervolgingswaan is hem niet vreemd, al vermoed ik zomaar dat die wél een concrete aanleiding heeft gehad. Na de nodige omzwervingen door Europa, met name Frankrijk en Engeland, is hij in Gent neergestreken. Read more
Niets bezitten en toch delen
Het is een beetje een cliché: dat mensen die het minste hebben, het beste weten wat ‘delen’ is. Nochtans zit er, in mijn ervaring, een fikse kern van waarheid in. Soms is het zelfs om verlegen van te worden. Gisteren, bijvoorbeeld, liep ik mijn rondje door de stad en kwam ik vanaf de Vrijdagmarkt door de Langemunt, zo tussen de Korenmarkt en het Gravensteen in. In die Langemunt zitten regelmatig bekenden van mij te bedelen. Het is er een goede plek voor, want het is overzichtelijk en er komt veel volk langs. Ik haal ook wel eens koffie of een broodje voor iemand die ik daar langs de kant ontmoet.
Maar gisteren werden de rollen op een mooie manier omgedraaid. Read more