Tagged With: rafelrand
Verloren zonen en dochters
Verloren zonen en dochters in overvloed in het leven op straat. Bij de Gantoise Plantrekkers kun je ervan uitgaan dat je ook na lange afwezigheid wordt binnengehaald als, tja, een verloren zoon of dochter. Maar het kan dus ook andersom. In het verhaal van Efrem is hij een verloren zoon, die juist niet naar huis durft terugkeren. Maar misschien staat ook zijn vader wel op de uitkijk. Ik hoop het zo voor hem. Continue reading
In stijl
Als ze weer vertrekken, bedanken ze mij omstandig. Uit alles blijkt dat het een bijzondere ervaring voor allebei was. Terwijl het eigenlijk zo simpel was om even de tafel te dekken zodat de jongens ‘in stijl’ konden eten. Kennelijk maakt dat toch veel verschil, of je nu op straat eet met je handen of binnen, aan een echte tafel die ook nog eens gedekt is. Continue reading
Leven of overleven
Het is winter, en dat is te merken op straat. Dat geldt nog eens extra voor straatbewoners, en dan vooral voor diegenen die dag en nacht op straat leven. De meesten van hen zijn wel wat gewend, vergeleken met die buitenbikkels voel ik me vaak een watje dat niet tegen een beetje vrieskou kan. Nochtans is er een fundamenteel verschil tussen koud weer en warm weer en wat dat met straatmensen doet. Continue reading
Heilige momenten
Op de een of andere manier is een gesprek tijdens het eten anders dan wanneer je ‘gewoon’ zit te praten. Alsof er maskers wegvallen. Op enig moment dacht ik: “maar dit is evengoed avondmaal vieren als afgelopen maandag in de gevangenis….” Ik weet niet precies hoe ik op die gedachte kwam, het was uiteindelijk maar een eenvoudige gedeelde maaltijd. Maar op een wonderlijke manier was het alsof er een derde aan tafel was aangeschoven. Een heilig moment. Continue reading
Bij je naam genoemd
Een plek waar je welgekomen bent, waar je even tot rust kunt komen, waar je niets hoeft, waar je gewoon kunt ‘zijn’. Die eenvoud is misschien wel de grootste kracht van ‘Oe Est?’, de naam die we aan onze huiskamer gegeven hebben. Maar misschien is wel het belangrijkste wat wij te bieden hebben: een plek waar je niet anoniem bent maar bij je naam genoemd wordt. Continue reading
Het dilemma van een dak
Dringend berichtje van Jonas, één van de bondgenoten uit het Gentse middenveld: het gaat niet goed met Ernesto. Eerlijk gezegd ben ik tegelijk verbaasd en helemaal niet verbaasd. Ernesto heeft een lange carrière als straatbewoner achter de rug en ik ken hem ook al bijna zolang als ik in Gent ben. Maar pas geleden had … Continue reading
Een ‘onmogelijke’ mens
En toch gaat deze ‘onmogelijke’ man me aan het hart. Waarom? Waarschijnlijk omdat het me pijn doet om hem voor m’n ogen kapot te zien gaan en ik daar niets aan kan doen. Misschien ook wel omdat ik een andere kant van ‘m gezien heb, toen we die middag over voetbal zaten te praten. In concrete zin kan ik waarschijnlijk niets voor Gabor doen; maar linksom of rechtsom, ik laat ‘m niet vallen. Continue reading
Niets bezitten en toch delen
Mijn dag was weer goed na deze ontmoeting. Maar die van Adam waarschijnlijk ook, of misschien nog meer dan die van mij. Ik blijf het toch wel bijzonder vinden. Hij heeft niks, en van dat niets moet hij niet alleen zichzelf in leven houden maar ook zijn twee honden, zijn trouwe makkers. Toch stond hij erop om zijn eten met mij te delen. Continue reading
Thuis in de stad
Voor mij is er geen twijfel mogelijk, Saïdou is een echte Gentenaar. Misschien is dat wel vooral door dat ‘thuis’ dat hij in de stad gevonden heeft. Waar hij woont is nou niet bepaald een ‘thuis’ te noemen, het is nog maar net bewoonbaar en waarschijnlijk moet hij er over een paar maanden alweer weg. Maar de stad is zijn thuis. Daar is hij zeer beslist over. Continue reading
Class injustice
Rudi is terug in de bak. Ik was er al bang voor, toen ik er achter kwam dat hij toch weer op straat terecht gekomen was na zijn vrijlating, een maand of twee geleden. Dat soort dingen kom je gauw genoeg te weten als je zowel straatpastor als gevangenis-aalmoezenier bent. Er zit nogal eens wat … Continue reading