Niemand gaat verloren

Eén van de dingen die ik de afgelopen paar maanden veel gedaan heb, is door de stad zwerven. Om de weg een beetje te leren kennen, maar vooral: om het gevoel te krijgen dat Gent ‘mijn’ stad is. Want een stadspredikant of straatpastor die zich een vreemde voelt in de straten van de stad: dat kan toch niet. En zo zwervend kom je soms voor verrassingen te staan. Eén daarvan, die ik een week of zo geleden tegenkwam, is een muurschildering. Ik heb geen idee wie deze gemaakt heeft, of wat de aanleiding voor de schildering geweest is. Ze stelt een muzikant voor: een jonge man, die een elektrische gitaar bespeelt. Ik weet niet wie het is. Wat mij vooral treft is de tekst die erbij staat, in grote letters: NIEMAND GAAT VERLOREN.

Ik vermoed dat de gitarist op de schildering al overleden is, en dat daarom die tekst erbij staat. Maar de tekst treft me hoe dan ook: “Niemand gaat verloren”. Nee, ook niet de mensen die ik van de week gesproken heb in De Fontein, één van de inloophuizen voor dak- en thuislozen die Gent rijk is. En ook niet mijn speciale vriend Ahmed uit Yemen, die zo graag in Gent zou komen wonen maar niet kan, omdat hij in de asielprocedure zit en aangewezen is op een asielzoekerscentrum ergens ver weg in de Ardennen. We communiceren voornamelijk via Google Translate met elkaar, want hij spreekt vrijwel alleen maar Arabisch en dat is voor mij niet bepaald mijn beste vreemde taal.

Niemand gaat verloren. Dat doet me denken aan een regel uit een lied van Huub Oosterhuis: “niemand valt, of hij valt in Uw handen”. En hoezeer de realiteit het ook tegen lijkt te spreken: ik wil daar in geloven. Dat uiteindelijk niemand verloren gaat, maar dat we ons allemaal geborgen mogen weten in de handen van een God, die ons oneindig liefheeft.