Uit je comfortzone

Eén van de dingen waar denk ik iedere beginnende straatpastor wel tegenaan loopt, is de vraag: “hoe knoop je nou zomaar op straat een gesprek aan met iemand die dakloos is?” Tenminste, in een ontmoeting die ik pasgeleden had met drie Nederlandse collega’s, bleek dat wij alle vier wel in meer of mindere mate met die vraag worstelden. Ga er ook maar eens aanstaan, gewoon in een parkje, in een bushokje of op een muurtje naast iemand gaan zitten en dan een gesprek beginnen. Ik vind dat zelf ook heel spannend. Toch heb ik het nu al verschillende keren gedaan. Soms gaat dat moeizaam. Maar ook ben je soms, voor je ‘t weet, intens met iemand in gesprek.

Het helpt enorm als je elkaar al eens op een andere plek ontmoet hebt. Daarom zijn de ochtenden en middagen die ik op dit moment doorbreng in verschillende inloophuizen ook zo belangrijk. En niet te vergeten: het voetbalteam. Dan kan het zomaar gebeuren dat ik door één van de oude straatjes van het centrum loop, zonder specifiek doel voor ogen, en één van mijn voetbalmakkers tegenkom. Vanmiddag was dat Nicholas, een heel open en vriendelijke jongen, die met een paar vrienden op een bankje zat. Dus ging ik daar even bij zitten, we praatten wat over het voetbal en over de Gentse Feesten die er volgende week aankomen. En een kwartiertje later, toen ik alweer afscheid had genomen van Nicholas en z’n vrienden, trof ik op de Korenmarkt Claire aan. Claire is één van die mensen waar ik gewoon maar eens naast ben gaan zitten en met wie het vanaf het eerste moment geklikt heeft. Inmiddels kennen we elkaar een beetje, dat maakt het een stuk makkelijker. Toen ik  haar vanmiddag uitgebreid gesproken had en weer verder ging, wensten we elkaar een hartelijk “tot de volgende!”.

Nochtans moet ik nog steeds iets overwinnen vóór ik ‘zomaar’ de stad in loop en ‘zomaar’ een gesprek begin. Het is nog steeds spannend. Het vraagt nog steeds om uit je ‘comfort zone’ te komen en dat valt niet mee. Maar het hoort bij dit werk; ik zal eraan moeten wennen. Intussen heb ik vanmiddag twee heel fijne ontmoetingen gehad, en besloot ik toen ik thuiskwam, dat ik als straatpastor het mooiste beroep van de wereld heb.