De afgelopen ruime week stond onze schone stad helemaal in het teken van de Gentse Feesten: een groot festival met muziek, theater en allerlei andere evenementen. Vooral in de binnenstad, maar ook wel op andere plekken in Gent. Je kon er simpelweg niet omheen. Er waren een aantal grote podia op pleinen in de stad, maar – en dat vind ik dan altijd het leukste – ook veel kleinschalige optredens, op straat, in parken, in cafés, zelfs in kerken. Het was ook ongelooflijk druk in de stad, vooral in de avond kon je op sommige plekken over de hoofden lopen bij wijze van spreken.
Veel mensen zullen er veel plezier aan hebben beleefd. Toch zijn er ook mensen voor wie het allemaal niet hoeft. En daar zijn ook mensen bij, die hun dagelijks leven vooral op straat slijten. Normaal gesproken hebben ze zo hun plekjes, maar met de Gentse Feesten kunnen ze die zomaar opeens kwijt zijn door de enorme toeloop van mensen in het centrum en elders. Bovendien zijn veel voorzieningen voor dak- en thuislozen tijdens de Feesten gesloten, wat hun leven er alleen maar moeilijker op maakt. Ik weet van een aantal van de mensen die ik regelmatig tegenkom in de inloop of bij het voetbal, dat ze zelfs de stad ontvlucht zijn tijdens de Feesten. Maar er zijn er ook die blijven en er het beste van maken.
Zo kom ik op zaterdag, terwijl ik op weg ben naar het optreden van een folkduo in het ‘Muzikantenhuis’, opeens Willy tegen op een pleintje bij de Jacobskerk. Hij zit daar op een stoeprand te genieten van één van de vele straatmuzikanten die ook actief zijn tijdens de Gentse Feesten. Als we elkaar in het oog vatten, zwaait hij enthousiast naar me en dan ga ik natuurlijk even bij hem zitten. Willy is optimistisch vandaag; hij hoopt over een aantal weken ergens te kunnen gaan werken. Daar is hij heel blij mee, want hij is het leven als dakloze behoorlijk zat. Intussen genieten we van de straatmuzikant, die ons en de anderen op het pleintje vergast op mooi bluesy mondharmonica-spel. Tegen de tijd dat ik opstap is het optreden in het Muzikantenhuis natuurlijk allang afgelopen, maar wat doet het ertoe. Even later kom ik bij de Sint-Niklaaskerk Ernie tegen, een andere kennis uit de inloop. Ernie zit al de hele middag daar, zo vertelt hij. Waarom? vraag ik. Nou, gewoon om mensen te kijken. Er komen zóveel mensen voorbij tijdens de Feesten, en daar geniet hij van. Hij deelt zelfs een grote Luikse wafel met me, die heeft hij zomaar van iemand gekregen.
Het valt niet mee om dakloos te zijn tijdens de Gentse Feesten, als er zoveel plekken gesloten zijn waar je normaal gesproken wél terecht kunt. Aan de andere kant zijn er mensen als Willy en Ernie, die van de nood een deugd maken en op hun manier ervan genieten. Gewoon op straat, genieten van de muziek van een straatmuzikant of van het steeds wisselende schouwspel van die bonte stoet van mensen die op de Feesten afkomt. En ik geniet graag met ze mee.