Het mooie van internet en social media is dat je in contact kunt komen met mensen in andere landen en zelfs andere werelddelen, die je normaal gesproken nooit ontmoet zou hebben. Nu kunnen we natuurlijk twisten over de vraag, of er op het WereldWijde Web wel echt iets als ‘ontmoeting’ mogelijk is. Toch denk ik dat het wel degelijk kan – zij het dat het niet al te vaak voorkomt. In ieder geval, één van de mensen die iK via dit medium leerde kennen, is mijn Lutherse collega Nadia Bolz-Weber. Zij is wat je een onconventionele pastor zou kunnen noemen: rauw en recht voor z’n raap. Ook met een onconventioneel verleden voor een pastor: Nadia kent de ellende van drugs- en alcoholverslaving van binnenuit. In haar woonplaats Denver, in de Noord-Amerikaanse staat Colorado, stichtte ze een kerkgemeenschap met de naam “House of All Saints and Sinners”. Letterlijk is dat: Huis van alle heiligen en zondaars, al zit er een woordspeling in die verloren gaat in de vertaling. Nadia heeft ook een actief weblog onder de titel “The Corners” (wat mij dan meteen aan straathoeken doet denken) met een grote en internationale groep mensen die haar volgt en ook actief op het weblog reageert. Te vinden op https://thecorners.substack.com/.
Niet alleen onder de stukken die Nadia zelf daarop schrijft zijn pareltjes te vinden – hetzelfde geldt voor de reacties op haar stukken. Zo reageerde vorige week iemand die ik verder helemaal niet ken met: “I have ‘lost my religion’ a few times in life and started all over again with… who is Jesus? I simplified my theology to ‘shit happens, but grace abounds’.” Ook hier gaat er het nodige verloren als je het gaat vertalen, maar ik doe toch maar een poging. “Ik ben een paar keer in mijn leven van m’n geloof gevallen en weer helemaal opnieuw begonnen met…. ‘Wie is Jezus?’. Ik heb mijn theologie teruggebracht tot ‘er is zat ellende, maar ook overvloedige genade’.”
Bij dat laatste, “shit happens but grace abounds” (toch maar even in het Engels, want het is niet echt goed te vertalen), bleef ik hangen. Want dit is vaak het gevoel dat ik bij mijn werk hier in Gent heb. Er is inderdaad zat ellende, dakloosheid, armoede. Ik spreek mensen die op het Sint-Pietersstation slapen (want de capaciteit van de nachtopvang is veel te klein) en daar te kampen hebben met anderen die teveel gedronken hebben of onder invloed zijn. Dat zijn hartverscheurende ‘shit happens’-verhalen. En toch…. Kom ik ook iedere keer weer mooie momenten tegen, lotgenoten die elkaar de hand boven het hoofd houden, mensen die juist vanwege hun situatie aan het denken zijn geraakt over fundamentele vragen. Te midden van alle rauwheid en grauwheid van het grote-stadsleven is er genade te vinden. Genade die overvloeit. Shit happens but grace abounds.