Al ben ik dan de enige straatpastor in Gent, dat betekent natuurlijk niet dat ik alles maar in m’n eentje moet doen. Daar is in de eerste plaats de ‘klankbordgroep’, die met me meedenkt. Hier zitten mensen in uit ‘mijn’ kerkgenootschap, de Verenigde Protestantse Kerk in België – maar ook mensen uit de Gentse sociale sector. Met dat laatste ben ik erg blij, want die kennen het leven aan de ‘rafelrand’ van de stad veel beter dan ik. Uiteindelijk kom ik, met nu intussen negen maanden in Gent, nog maar pas kijken. Maar ook in het dagdagelijkse werk kan ik vaak terugvallen op collega’s uit allerlei verbanden. Dat zijn de mensen uit het buurtwerk, uit de armoedebestrijdings-organisaties van het KRAS-netwerk, en nog veel meer. Maar misschien voel ik nog wel de meeste verwantschap met de mensen van het stedelijk straathoekwerk.
Afgelopen vrijdag liep ik even aan bij Kaat, één van de straathoekwerkers. Kaat was op dat moment even niet op straat maar bij OpStap, de inloop voor verslaafden en ex-verslaafden. Het nieuwe nummer van Straatwijs, de Gentse straatkrant, was uitgekomen en ik zou bij haar een stapeltje komen ophalen. Het was de eerste keer dat ik bij OpStap kwam, dus Kaat stelde mij meteen voor aan wat andere medewerkers, waarvan ik er overigens één al kende van de Gantoise Plantrekkers, de daklozen-voetbalclub. Ik maakte ook kennis met een aantal bezoekers van OpStap. Daarvan kende ik er ook al twee van andere plekken – ik begin toch steeds meer thuis te geraken in de Gentse ‘rafelrand’. Het mooie was daarbij: Kaat is helemaal niet kerkelijk betrokken, maar ze beschouwt wel mijn werk als een soort voorloper van het straathoekwerk en zo stelde ze mij ook voor.
Na dit genoeglijke uurtje bij OpStap ging ik door naar het centrum. Daar trof ik Claire aan, die ik vaker gesproken heb, maar die deze middag duidelijk heel slecht in haar vel stak. Een gesprek was niet mogelijk en na vijf minuten ging ze zelf weg…. 
Ik bleef achter met een machteloos gevoel dat, helaas, ook van tijd tot tijd bij dit werk hoort. En ik wist dat ik haar volgende week niet zou kunnen opzoeken want volgende week ben ik met verlof. Gelukkig wist ik wel dat een andere straathoekwerkster contact heeft met haar. Dat gaf lucht. Dan merk ik dat ik ‘t inderdaad niet allemaal in m’n eentje hoef te doen.
De apostel Paulus heeft ooit in één van zijn brieven de kerk vergeleken met een menselijk lichaam. Waarin verschillende delen verschillende functies hebben, maar niet zonder elkaar kunnen. De hand kan niet zonder de voet, het hart niet zonder de longen, enzovoorts. Zoiets geldt evengoed voor het samenwerken aan de ‘rafelrand’, van straathoekwerkers en straatpastor, van buurtwerkers en inloophuizen, van dat hele bonte palet aan mensen die in Gent actief zijn aan die ‘rafelrand’. Ik ben blij met al die verschillende collega’s, met die handen, voeten, hart en longen en wat al niet meer. En bovenal ben ik dankbaar dat ik van dit grote ‘lichaam’ in Gent deel uit mag maken.