Verschil maken

Vorige week schreef ik nog hoe machteloos je je soms kunt voelen in het werk dat ik doe. De reactie die ik van een aantal collega’s kreeg: onderschat niet wat voor verschil je maakt, zelfs al heb je het idee dat je niks hebt kunnen betekenen. De afgelopen week kwam ik er een paar keer achter dat ze gelijk hadden.

Neem nu Carla. Haar vriend zit in de gevangenis, waar ik hem al een paar keer gesproken heb. Ik ben een beetje het lijntje tussen die twee op dit moment. Nu had ik Carla al een paar keer niet getroffen in de inloop, maar van haar vriend hoorde ik dat ze vaak op een bepaalde plek in de stad te vinden is. Dus ging ik op zoek en ik vond haar inderdaad. Erg lang heb ik haar niet gesproken, maar wel zijn groeten overgebracht, haar verzekerd dat hij haar miste en dat ik haar op de hoogte zou houden. Vervolgens trof ik haar twee weken niet; niet in de inloop en ook niet op haar vaste plekje. Vorige week kwam ik haar weer tegen in de inloop. Ze had gedronken, en dat is ze niet altijd even goed aanspreekbaar. Maar nu vloog ze mij letterlijk om de nek. Omdat ik de moeite had genomen, twee weken eerder, om haar op te zoeken en de groeten van haar vriend over te brengen.

En dan Alex, die ik via het daklozenvoetbal ken. Ruim een maand geleden heb ik hem voor het laatst gezien bij de voetbaltraining. Twee dagen na die training kwam ik hem ‘s morgens vroeg tegen vlakbij de Rabotkerk, waar op dat moment ‘Open Huis-ontbijt’ was. Ik nodigde hem uit om mee te komen ontbijten. Dat sloeg hij af, en het was mij wel duidelijk waarom: hij was net bezig om een flinke fles wodka wat leger te maken. De weken daarna zag ik hem niet op de voetbaltraining, tot – opnieuw – vorige week. Hij bedankte me omdat ik hem toen – ruim een maand geleden! – voor het ontbijt had uitgenodigd.

Mijn week kon niet meer kapot, vorige week, na deze twee kostbare ontmoetingen. In dit werk is het vaak heel moeilijk te peilen wat je nu eigenlijk voor mensen kunt betekenen. Maar kennelijk maakt mijn aanwezigheid in de stad toch meer verschil dan ik zelf op het eerste gezicht gedacht had….