Eigenlijk kom ik ze altijd samen tegen. Als ik maar één van de twee zie, heb ik meteen de neiging om te vragen waar de ander is. Nu is dat niet evident, want Lech en Aleksander komen allebei uit Polen en onze communicatie gaat meestal in een mengsel van Engels en Frans. Lech was al langer in Gent. Toen Aleksander in de stad aankwam, heeft Lech hem als ’t ware onder z’n vleugels genomen. Sindsdien zijn ze onafscheidelijk.
Ik ken er wel meer zo. Lang niet altijd zo onafscheidelijk als Lech en Aleksander, maar wel meestal samen. Vaak vinden ze elkaar omdat ze uit hetzelfde land komen en dezelfde taal spreken. Of uit dezelfde streek in België; uit West-Vlaanderen bijvoorbeeld (waar ze toch ook een soort andere taal spreken). En soms ook heel onverwachte ‘combinaties’, waarvan je je afvraagt hoe die ooit elkaar gevonden hebben. Maar voor ieder geldt: het leven op straat is hard en samen kun je het beter aan.
Als het gaat om straatpastoraat, denk ik eerlijk gezegd vaak dat je als straatbewoner meer hebt aan een goede vriend dan aan de straatpastor. Want vrienden zijn meestal lotgenoten; ze kennen het leven op straat uit eigen ervaring, beter dan ik het als straatpastor ooit zal kennen. Zoals die keer dat Rogier er over dacht om een einde aan z’n leven te maken. Tot hij z’n goede vriend Fred tegenkwam, die twee uur lang met ‘m praatte. Tot Rogier besloot om toch maar niet uit het leven te stappen en ze uiteindelijk samen een sigaretje gingen roken – van de tabak van Rogier, want als één van hen tabak heeft delen ze dat altijd samen. Toen ik later tegen Fred zei dat ik ’t zo tof vond wat hij voor Rogier had gedaan, reageerde hij verbaasd. Dat doe je toch, als je vriend in nood is? Helemaal als die met zelfmoordgedachten rondloopt.
Het leven op straat is hard. Vaak geldt ook een meedogenloos ‘voor wat hoort wat’ onder straatbewoners. Maar laten we heel eerlijk zijn: dat komt ook al te vaak voor bij mensen die wel een deftig dak boven hun hoofd hebben. Gelukkig zijn er ook genoeg straatbewoners die gezegend zijn met echte vriendschap. Toegegeven, vaak ook in de vorm van ‘wij tegen de boze wereld ‘. Maar die boze wereld is dan ook een kille realiteit. En die kille realiteit kun je samen een pak beter aan.