In het kerkelijk jaar zitten we alweer twee zondagen in de Veertigdagentijd, de voorbereidingstijd op Pasen. Op deze tweede zondag ging ik voor in de Brabantdamkerk, één van de twee kerken van waar uit ik (zoals dat in het kerkelijke jargon heet) wordt uitgezonden. Op het rooster, dat in de meeste kerken wordt gevolgd, stonden twee Bijbellezingen die allebei gingen over een ontmoeting met God zelf. En ze speelden zich allebei bovenop een berg af. De eerste lezing ging over de profeet Elia uit het ‘Oude’ Testament, één van de zwaargewichten uit de geschiedenis van het oude volk Israël. In de lezing had die een ontmoeting met God op de berg Horeb. Daar ging een storm aan vooraf, een aardbeving en een vuurzee – maar God liet pas van zich horen in ‘de stem van een zachte stilte’. De tweede lezing verhaalde hoe Jezus met drie van zijn leerlingen een ‘hoge berg’ op ging waar Mozes en Elia – Mozes is naast Elia de andere ‘zwaargewicht’ uit het ‘Oude’ Testament – aan hen verschenen en waar ook God zelf sprak. Beide verhalen gingen dus over – letterlijk – ‘top-ervaringen’.
Beide verhalen hadden ook gemeen dat de hoofdpersonen daarna terug het dal in moesten van het dagelijkse leven in die moeilijke gebroken wereld van ons. Want daar moet het uiteindelijk gebeuren. Nochtans is misschien het wel zo, dat we die topervaringen nodig hebben. Of niet eens een topervaring, maar dan toch minstens af en toe wat licht aan het einde van de tunnel. Precies in een wereld die zo weinig lijkt op die wereld waar God wil wonen. Precies wanneer God zo ver weg lijkt in ons eigen leven. Ik ken onderhand téveel mensen die als het ware voortdurend leven in dat dal van hopeloosheid, van uitzichtloosheid. Mensen die op straat moeten leven, mensen in de gevangenis. Ik weet hoeveel het precies voor hen betekent als er dan af en toe zo’n lichtpuntje komt. Een ontmoeting met een mens, die jou in de eerste plaats als mens ziet – en niet als oud vuil of crimineel. De vriendschap met een lotgenoot. Een mooie dag waarop het eens niet koud en nat is, maar waarop je kunt genieten van de zon. Dat zijn niet de topervaringen van grootse en meeslepende soort – zoals bij Elia en bij Jezus. Het is allemaal veel bescheidener en minder spectaculair. Het is, zou ik bijna zeggen, als de stem van een zachte stilte.
Maar dit zijn vaak precies de momenten waarop mensen die zonder hoop moeten leven, tóch weer een beetje hoop krijgen. Omdat dit de momenten zijn waarop je kunt ervaren: het is mogelijk, om als mensen samen mens te zijn. Het is misschien wel mogelijk, een wereld waarin er ook voor mij plek is. Momenten die het tóch weer de moeite waard maken om verder te gaan. Misschien dat God zich zó aan ons laat kennen. Niet spectaculair, maar als de stem van een zachte stilte. Niet als een donder- en bliksemgod die groots en meeslepend de wereld komt bevrijden, maar in een mens als Jezus, die zal lijden en sterven, die alles zal doormaken wat mensen elkaar kunnen aandoen. God laat zich kennen als een God die naast ons staat, naast jou, naast jou, naast mij.
Misschien hebben we die topervaringen wel nodig, omdat ze iets laten zien van dat Bijbelse visioen van een wereld waarin God zich thuis kan voelen. Een visioen van de hemel die de aarde raakt. Niet om in dat visioen te blijven hangen. Maar precies om dat visioen mee te nemen in die realiteit van onze moeilijke, gebroken wereld. Opdat we alert blijven voor die onverwachte momenten waarop God zich openbaart in ons leven. Niet groots en meeslepend misschien. Waarschijnlijk meer als de stem van een zachte stilte.