Onder de maaltijd

Af en toe loopt je dag helemaal anders dan gepland en kun je naderhand alleen maar vaststellen dat het eigenlijk heel plezant was dat je planning zo overhoop gehaald werd. Dat was deze week zo toen ik met Ernesto afgesproken had, een straatbewoner die regelmatig in één van de Gentse protestantse kerken komt. Gewoon, om eens bij te praten. Dat leek aanvankelijk niet zo op gang te komen, maar tegen de tijd dat ik weg moest kwam het opeens wél op gang. Ik baalde ervan, dat ik net nú weg moest. Maar ja, ik had met iemand in Wondelgem afgesproken om wat spullen op te halen en die kon alleen vóór een bepaalde tijd. “Zal ik dan meegaan?” vroeg Ernesto. Ik twijfelde, want ik houd niet van praten terwijl ik achter het stuur zit. Maar oké, als hij het goed vond dat ik lang niet altijd antwoord kon geven omdat ik op de weg moest letten…. Kortom, ik haalde de camionette op en we gingen samen. En dat bleek onverwachts plezant te zijn. We hebben onderweg niet eens zoveel gepraat – dat kwam pas daarna. Want ik had Ernesto aangeboden om voor ons tweeën wat eten klaar te maken als we de klus geklaard hadden. En onder de maaltijd hebben we honderduit gepraat.

Het is waarschijnlijk niet zo toevallig dat we juist onder het eten honderduit gepraat hebben. Want samen een maaltijd delen, tja, dat blijft iets bijzonders. Jezus van Nazareth wist daarvan mee te praten. Heel wat gesprekken in de evangelieverhalen worden precies tijdens het eten gevoerd. Trouwens, ook later in de geschiedenis is er heel wat afgepraat tijdens het eten. De beroemde ‘Tischreden’ (zeg maar: tafelpraatjes) van de grote hervormer Maarten Luther bijvoorbeeld. En Dorothy Day, stichteres van de Catholic Worker beweging, die heeft eens gezegd: “We kunnen God niet liefhebben tenzij we elkaar liefhebben, en om elkaar lief te hebben moeten we elkaar kennen. We kennen Hem in het breken van het brood, en we kennen elkaar in het samen breken van brood, en dan zijn we niet meer alleen”. Het is niet alleen een voedzame maaltijd die we delen, het zijn ook de gesprekken tijdens het eten, het samen genieten, het simpele samen-zijn. Zelfs een symbolische maaltijd kan dan bijzonder zijn. Zoals het avondmaal dat we af en toe in de gevangenis vieren met de mannen daar. Met gewone broodjes en druivensap, en natuurlijk de ‘afterparty’ als de dienst afgelopen is, met wat er over is van brood en druivensap. Dat doet me altijd iets, hoe eenvoudig het ook lijkt.

Note to self: Toch eens wat vaker mijn vrienden van de straat op het eten nodigen……