Verloren zonen en dochters

Komende zondag heb ik weer eens een ‘preekbeurt’ in de Brabantdam-kerk, één van de twee Gentse protestantse kerken door wie ik – zoals dat heet in plechtige kerktaal – uitgezonden wordt als stadspredikant en straatpastor. Nu volgen kerken vaak een bepaald rooster van Bijbellezingen. Voor komende zondag staat één van de bekendste Bijbelverhalen op het rooster: dat van de ‘verloren zoon’. Voor wie het niet kent of even wat opfrissing nodig heeft: dit is het verhaal waarin de jongste van twee zonen van zijn vader zijn erfdeel opeist en daarmee vertrekt, waarna hij dat erfdeel verkwist. Tot armoede vervallen besluit hij om naar zijn vader terug te keren – niet eens uit spijt, maar omdat hij daar tenminste te eten heeft. Geheel tegen zijn verwachting in wordt hij echter met open armen ontvangen door zijn vader, die al voor hem op de uitkijk blijkt te staan.

Het vader in het verhaal staat – zo denken de meeste Bijbel-uitleggers – voor God, die ons mensen steeds een nieuwe kans geeft zelfs al zijn we door eigen toedoen van Hem afgedwaald. Maar het doet me ook denken aan concrete situaties die ik vanuit mijn werk ken. Zoals de Gantoise Plantrekkers, het voetbalteam voor daklozen en voormalig daklozen waar ik al ruim twee jaar met veel plezier in voetbal. Ik heb ‘t ook wel eens gehad, dat ik een paar weken achter elkaar niet op de training kon komen. Maar toen ik eindelijk weer eens kwam, werd ik door coaches en teamgenoten terug ontvangen als – ja, als een verloren dochter. Ik vind dat één van de mooie dingen aan de Plantrekkers. Iedereen die komt, is welgekomen. Iedereen die terugkomt, al is het na een jaar, is welgekomen. Er is vreugde als je terugkomt.

Een andere verloren zoon is Efrem, een jonge man die hier in Gent op straat leeft en waar ik deze week een lang gesprek mee had. Hij heeft al heel lang geen contact meer gehad met zijn vader. Hij mist hem verschrikkelijk. Maar om weer contact te nemen met z’n papa, dat durft hij niet goed. Hij is zó bang om te horen te krijgen: je bent geen zoon meer van mij. En nu is ook nog eens zijn mama overleden, met wie hij nog wél contact had gehad. Aan het eind van ons gesprek zei ik hem: je mist je mama. Maar zij is overleden, daar kun je niets meer aan doen. Je mist je papa ook. En hij is nog in leven. Als je contact met hem zoekt, zal hij misschien inderdaad zeggen: jij bent geen zoon meer van mij. Dat is een risico dat je loopt. Maar als je geen contact met hem zoekt, zul je hem blijven missen en nooit weten of het niet tóch nog goed kan komen tussen jullie.

Verloren zonen en dochters in overvloed in het leven op straat. Bij de Gantoise Plantrekkers kun je ervan uitgaan dat je ook na lange afwezigheid wordt binnengehaald als, tja, een verloren zoon of dochter. Maar het kan dus ook andersom. In het verhaal van Efrem is hij een verloren zoon, die juist niet naar huis durft terugkeren. Maar misschien staat ook zijn vader wel op de uitkijk. Ik hoop het zo voor hem.