Op mijn rondjes door de stad kom ik ook regelmatig door een aantal van de vele parken die Gent rijk is. Parken zijn vaak ook populair als overnachtingsplek. Het afdak boven de lockers bij het Baudelopark is daar een goed voorbeeld van. Maar soms gebruiken straatbewoners ook de verborgen hoekjes achter of onder struiken als plaats om relatief veilig, buiten het zicht, de nacht door te brengen. Ik ken er intussen verschillende van, al ga ik hier natuurlijk niet zeggen waar die te vinden zijn. Want een veilige plek om te slapen is een heel kostbaar goed in de daklozen-scene.
Soms kom ik er bij toeval achter. Zoals laatst in een park dat ik niet nader zal noemen. Op een plekje onder de dichte begroeiing van een paar struiken stond een tentje. De bewoner ervan was bezig om zijn gerief bij elkaar te pakken. Ik stopte maar eens om een praatje te maken. Maar ik zag dat hij daarvan verschoot. Om hem gerust te stellen, vertelde ik hem wie ik was en waarom ik gestopt was. 
Hij haalde verlicht adem. Want, zo bleek: hij overnachtte hier eigenlijk iedere nacht wel en deed altijd zijn best om ’s ochtends bijtijds weg te zijn en geen sporen achter te laten. Maar hij had eerder een betere plek gehad; tot een buurtbewoner op een vroege ochtend stil was blijven staan bij die plek en de politie had gebeld. Gelukkig was hij al weg vóór de arm der wet arriveerde, maar hij durfde zijn oude plek nu niet meer te gebruiken.
Dit hele verhaal kwam er in één stortvloed uit, terwijl ik op een boomstronk zat en hij nog steeds bezig was om zijn gerief bij elkaar te pakken. Ik vond het eerlijk gezegd een schokkend verhaal. Hier was een man die duidelijk niemand kwaad deed, die zijn overnachtingsplek steeds netjes achterliet en geen overlast veroorzaakte. En toch vond iemand het kennelijk nodig om hem daar weg te krijgen. Dat had er bij hem in gehakt. Niet alleen omdat hij op zoek moest naar een nieuwe plek. Maar vooral omdat zijn toch al fragiele vertrouwen in mensen een tik had gekregen. Vandaar zijn reactie toen ik stopte om een praatje te maken.
Ik denk niet dat de buurtbewoner die de politie belde, in de gaten had wat die hiermee aanrichtte. Want – zo blijkt maar weer – straatbewoners worden al te vaak alleen gezien als overlastgevers. Misschien ook wel omdat zij aan voorbijgangers een soort schuldgevoel geven, en wij als voorbijgangers – ja, ik reken mezelf daar ook toe – daar maar liever van weg blijven. Ik hoop en bid dat de babbel die ik met deze ‘parkbewoner’ had een klein beetje geholpen heeft om zijn vertrouwen in mensen te herstellen. En vooral dat hij op zijn nieuwe plek verder met rust gelaten wordt…..