Naast iemand staan

Eén van de taken van een pastor is, volgens een gangbare opvatting: naast mensen staan. Dat heb ik intussen zo vaak gehoord, dat het bijna een cliché geworden is. Maar ik ben er ook intussen achter, dat het helemaal geen cliché is en bovendien, dat je het soms heel letterlijk mag of moet nemen. Zoals gisteren, in één van de inloophuizen voor dak- en thuislozen waar onze stad Gent mee gezegend is. Ik kom daar intussen al een paar weken achter elkaar en begin wat van de gasten te leren kennen. Die komen uit allerlei achtergronden: Gentenaren, West-Vlamingen, Oost-Europeanen, mensen uit het gebied rond de Middellandse Zee en uit Afrika beneden de Sahara. En dan ben ik er vast een aantal vergeten. Davide, één van mijn kennissen daar, is nog niet zo lang in Gent. De eerste keer dat ik hem ontmoette, bleek al meteen dat hij zelf protestants is. Toen hij hoorde dat ik predikant ben, begroette hij mij als een lang verloren zuster. Sindsdien heb ik hem regelmatig gesproken. Maar toen hij gisteren binnenkwam, herkende ik hem in eerste instantie nauwelijks. Hij zag er opeens een stuk ouder uit. Ik schrok gewoon toen ik zag dat hij het was. Een beetje gebogen, capuchon over z’n hoofd. Het leek zelfs of er meer grijs in z’n haar gekomen was.

Het gaat ook niet goed met ‘m, vertelt Davide. De afgelopen nacht heeft hij geen plek kunnen krijgen in de nachtopvang, hij heeft buiten moeten slapen en toen was ook nog eens z’n slaapzak vernield. Hij weet intussen wel waar hij aan een andere kan komen, maar de ervaring van buiten slapen in de kou, omdat z’n slaapzak opzettelijk kapot gemaakt was, dat heeft ‘m hard geraakt. Hij heeft altijd zijn vertrouwen op God gesteld, dat heeft hij me ook meermalen gezegd in onze vorige gesprekken. De afgelopen nacht was hij daar aan gaan twijfelen, en daar schaamt hij zich nu voor. Door z’n emotie wordt hij moeilijker verstaanbaar, maar zijn verhaal blijft eruit stromen. En ik zit daar maar. Te luisteren, iets anders kan ik niet doen. Aan ‘t eind haal ik nog een tas koffie voor Davide en zeg hem: “joh, ga een douche nemen, dat zal je goed doen.” Het klinkt heel karig en dat voel ik ook wel. Maar Davide knikt, drinkt z’n koffie en gaat inderdaad naar de douches. Ik praat wat met een andere gast. Een twintig minuten later komt Davide uit de douche. Het heeft ‘m inderdaad goed gedaan. Als hij vertrekt, loopt hij toch wat rechter en er zit weer wat leven in z’n ogen. “Tot de volgende, dominee! God zegene je!” Ik blijf in gedachten achter. En besef, dat je dat schijnbare cliché van “naast iemand staan” – daar maar naast ‘m zitten, ‘t verhaal aanhoren en verder niets – soms heel letterlijk moet nemen, omdat het alles is wat je kunt doen.