Vóór ik in Gent op straat kwam te werken, was ik een ‘gewone’ predikant in een ‘gewone’ Belgische protestantse gemeente. Bijna niet meer voor te stellen nu, maar zo is het begonnen. Alleen ging ik niet meteen in ‘mijn’ gemeente aan de slag, eens ik aangesteld was. Het is een goed gebruik in de VPKB, de Verenigde Protestantse Kerk in België: een predikant die nog niet eerder een eigen gemeente had, werkt eerst een halfjaar in een andere gemeente onder het wakend oog van een reeds door de wol geverfde collega. In mijn geval was dat in Leuven. De door de wol geverfde collega onder wiens wakend oog ik werkte, was dominee Ernst. Een wijs en humoristisch man, van wie ik ongelooflijk veel geleerd heb. En die daarna, toen ik eenmaal wel in ‘mijn’ gemeente predikant was, nog twee jaar mijn mentor was.
Ik kom hierop omdat dominee Ernst afgelopen zondag afscheid nam van ‘zijn’ gemeente in Leuven. Hij gaat met emeritaat, zoals dat zo plechtig heet bij predikanten (in gewonemensentaal: hij gaat met pensioen). Dus ging ik naar zijn afscheidsdienst, in een tjokvolle protestantse kerk in Leuven. Daar werden natuurlijk veel herinneringen opgehaald uit die vele jaren dat hij predikant is geweest in de VPKB. Dominee Ernst heeft veel betekend voor veel mensen in zijn lange loopbaan. Ook ik heb veel aan hem te danken.
Ik vind dit des te meer bijzonder, omdat we zo op het eerste gezicht heel verschillend waren. Ernst is zijn hele loopbaan lang gemeentepredikant geweest – je zou hem een ‘doorsnee predikant’ kunnen noemen (zij het toch wel een onconventionele). Nochtans was hij de de eerste was die uitsprak, dat ik zelf nu juist géén ‘doorsnee predikant’ was. Hij sprak dat uit vóórdat ik het zelf uit durfde spreken. 
Terugkijkend kan ik hem alleen maar groot gelijk geven natuurlijk. En dat ik mij in m’n huidige job als straatpastor als een vis in het water voel, geeft ook maar weer aan hoe ‘n groot gelijk hij had. Toch is het tekenend voor dominee Ernst, dat hij dat zo scherp zag én dat hij dat positief waardeerde. Met al onze verschillen hebben we elkaar altijd enorm gerespecteerd en, wat nog meer is, enorm gewaardeerd.
Dat geeft voor mij maar aan, hoe onderlinge verschillen nooit een probleem hoeven te vormen als je elkaar waardeert. Respect is niet voldoende – dat kan nog heel afstandelijk zijn. Waardering is de sleutel bij het goed omgaan met verschillen. De apostel Paulus – ik heb ‘m al eens eerder aangehaald – heeft het over hand, voet, hoofd, hart, longen en wat je nog meer in een lichaam hebt, die elkaar allemaal nodig hebben. Ze hebben elkaar nodig, maar tegelijk zijn ze ook heel verschillend. Maar juist door die verschillen kunnen ze samen dat lichaam vormen. En juist door onze onderlinge verschillen kunnen wij, mensen, samen het lichaam vormen van een menselijke samenleving. Of, zo je wilt: juist door onze onderlinge verschillen kunnen we als gelovige mensen samen het Lichaam van Christus vormen.
Dominee Ernst was voor mij als een paar heel stevige voeten, waar je altijd op bouwen kon. Ook als mijn hoofd en mijn hart in onzekerheid zaten over de weg die ik moest gaan. Ik wens hem een heel gezegende toekomst toe als gepensioneerd predikant. Maar ik hoop ook dat hij ook dan nog af en toe voor iemand die heel stevige voeten kan zijn.