browser icon
You are using an insecure version of your web browser. Please update your browser!
Using an outdated browser makes your computer unsafe. For a safer, faster, more enjoyable user experience, please update your browser today or try a newer browser.

Heilige momenten

Posted by on January 26, 2025

De afgelopen week heb ik twee keer avondmaal gevierd, of zoals dat in plechtige geloofstaal heet: de Maaltijd des Heren. De eerste keer was in de gevangenis. Daar hebben we brood – verse volkoren puntjes, in stukken gebroken – en druivensap gedeeld in de kerkdienst op de maandagavond. Ik vind dat altijd een bijzondere gebeurtenis, en de mannen zijn daar vaak ook gevoelig voor. Daar heb je helemaal geen doorwrochte avondmaalstheologie voor nodig. Het is maar heel simpel wat we doen, maar tijdens dat moment dat we rond de tafel staan, dat ik de woorden uitspreek en dat we daarna het brood en de druivensap ronddelen, is er net even iets meer aan de hand dan alleen brood en druivensap. Op zo’n moment – zeg ik met enige schroom – is Christus in ons midden en dat is een heilig moment. Zelfs al worden de brood en druivensap die over zijn, na de kerkdienst met smaak opgegeten en gedronken tijdens de ‘afterparty’ van de kerkdienst.

Brood en wijnMaar gisteren heb ik evengoed avondmaal gevierd. Het was op het Zuidstation, waar Rosi haar Ghanese heerlijkheden verkoopt. Ik was op weg naar de open huiskamer in de Keizer Karelstraat, maar ik had nog ruim genoeg tijd om als lunch bij haar een bord rijst en kip en bakbanaan te halen, natuurlijk veel meer dan ik op kon. Maar geen nood, in het winkelcentrum staan picknicktafels, het is daar warm en droog, dus kom ik daar ook heel vaak straatbewoners tegen die ik ken – of die ik daar leer kennen. Zo ook gisteren. Aan één van de picknicktafels zat Vincent. Toen ik me aan de tafel naast hem zette, wierp hij al een verlangende blik op mijn eten. Ik nodigde Vincent dus uit om de maaltijd met mij te delen. “Heb jij dan wel genoeg?” wilde hij toch even weten. “Jongen, het is teveel voor mij alleen. Kijk, ik heb hier ook nog een extra vork meegenomen.” Dat hoefde niet, want Vincent had zelf een vork en lepel in zijn gerief. Dus kwam hij tegenover me zitten en genoten we allebei van de heerlijkheden van Rosi. En intussen praatten we met elkaar. Op de een of andere manier – ik heb dit wel eens vaker opgemerkt – is een gesprek tijdens het eten anders dan wanneer je ‘gewoon’ zit te praten. Alsof er maskers wegvallen. Op enig moment dacht ik: “maar dit is evengoed avondmaal vieren als maandag in de bak….” Ik weet niet precies hoe ik op die gedachte kwam, het was uiteindelijk maar een eenvoudige gedeelde maaltijd. Maar op een wonderlijke manier was het alsof er een derde aan tafel was aangeschoven. Alsof Christus erbij aanwezig was? Het lijken me erg grote woorden, en toch had het daar iets van weg. Een heilig moment. Toen ik verder ging op weg naar de open huiskamer in de Keizer Karelstraat, liep ik te zingen.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *